Pet teškoća u pisanju istine

Predstava je zasnovana na književno-političkom eseju Bertolta Brehta pod nazivom Pet teškoća u pisanju istine. Napisan 1934. godine, nakon Hitlerovog dolaska na vlast, za nemačkog dramskog pisca u egzilu ovo je bilo poput vojnog priručnika kroz koji je mogao da postavi pravila o tome kako iskazati istinu obespravljenima i kako se boriti protiv laži vlastodržaca. ErosAntEros odlučuje da prikaže ovaj tekst zajedno sa nekim pesmama istog autora u predstavi koja se fokusira na zvuk i glas, uz vokalno prisustvo Agate Tomšić i živu elektronsku muziku Davidea Sakoa, a na vizuelnom planu uz projekciju slika stvarnosti fotografa Mikelea Lapinija, pronicljivog posmatrača društvenih, ekoloških i političkih pitanja koja karakterišu današnji svet.

Rad koji ErosAntEros pokušava da ostvari može se objasniti tehnikom citiranja Valtera Benjamina. To je bio način izvlačenja framenta prošlosti punog „sadašnjosti“ – koji je pružao odgovor na današnju političku situaciju – a zatim njegovog postavljanja u sadašnjost, na sličan način na koji kompanija sada pokušava da radi, stavljajući tekst u odnos sa slikama naše sadašnjosti. Lapinijeve slike su same po sebi dijalektičke: one se odvijaju na više ravni, povezuju različita značenja unutar istog okvira koja zajedno dovode do novog tumačenja stvarnosti čiji su trag.

Umetnički čin postaje politički čin. Borba da se ovaj esej učini poznatim, povezujući ga sa perspektivama koji mogu da navedu ljude da vide stvarnost u drugačijem svetlu, prateći Brehtovu ideju da je knjiga oružje i Bendžaminovu teoriju da umetnost treba da pogodi gledaoca poput metka.

„Danas, svako ko želi da se bori protiv laži i neznanja i da piše istinu mora da prevaziđe najmanje pet teškoća. Mora imati hrabrosti da piše istinu kada se istini svuda suprotstavlja; žudnju da je prepozna, iako je svuda skrivena; veštinu da njom rukuje kao oružjem; i sposobnost rasuđivanja da odaberu one u čijim će rukama biti delotvorna; i lukavstvo da šire istinu među takvim osobama. To su zastrašujući problemi za pisce koji žive u Fašizmu, ali postoje i za one pisce koji su pobegli ili su bili prognani; postoje čak i za pisce koji rade u zemljama gde preovlađuju građanske slobode“.

Bertolt Breht, prolog za „Pet teškoća u pisanju istine“